Centro de interpretación
Faro Lariño
Tamén coñecido como Faro de Punta Insua, trátase dunha edificación que merece ser visitada dada a súa singularidade arquitectónica e a fermosura do lugar no que se sitúa, sobre todo as súas postas de sol. Construíuse durante os anos comprendidos entre 1913 e 1921. Atópase en Punta Insua, que constitúe o punto xeográfico que axuda a fixar a entrada no arco de Fisterra e a ría de Corcubión, co fin de completar o sistema de iluminación dos faros de Corrubedo e Fisterra. Trátase dun amplo edificio con planta en forma de U, obra do enxeñeiro Salvador López Miño, construído en pedra, e pintado de branco.
Pegado ao muro oeste, levántase maxestosamente a torre do faro, de 14 metros de altura, coroada por unha cúpula cun catavento metálico, onde figura o ano da súa inauguración: 1920. Ata finais dos anos 80 foi a residencia dos sucesivos fareiros e das súas familias e a partir de 2021 habilítase como establecemento de aloxamento turístico, para converterse nun dos hoteis máis singulares e exquisitos de toda Galicia, pero conservando a súa finalidade principal como faro.
Na actualidade o faro emite unha luz branca e vermella que alcanza unha distancia de 20 millas. A zona á beira do faro conta cunha das mellores praias do litoral e irradia tranquilidade e acougo, con belas panorámicas que ofrecen unha posta de sol sobre o océano inesquecible.
Pegado ao muro oeste, levántase maxestosamente a torre do faro, de 14 metros de altura, coroada por unha cúpula cun catavento metálico, onde figura o ano da súa inauguración: 1920. Ata finais dos anos 80 foi a residencia dos sucesivos fareiros e das súas familias e a partir de 2021 habilítase como establecemento de aloxamento turístico, para converterse nun dos hoteis máis singulares e exquisitos de toda Galicia, pero conservando a súa finalidade principal como faro.
Na actualidade o faro emite unha luz branca e vermella que alcanza unha distancia de 20 millas. A zona á beira do faro conta cunha das mellores praias do litoral e irradia tranquilidade e acougo, con belas panorámicas que ofrecen unha posta de sol sobre o océano inesquecible.
O Ariete
Toda navegación fronte á Costa da Morte pagou un tributo. As nacións con actividade marítima -todas elas- teñen numerosos exemplos afundidos nas nosas augas, tanto pertencentes a navieiras privadas como ás súas mariñas militares e a Armada Española non ía ser unha excepción. O seu tráfico fronte a Galicia houbo de satisfacer un tributo en buques afundidos que hoxe forman parte do noso patrimonio cultural. todos eles descansan a escasa distancia desa beira onde a mentalidade continental encerra a moitos seres humanos.
O 25 de febreiro de 1966, cara ás dez da noite, a fragata Ariete encallou na praia de Ardeleiro en Lira. Esta fragata da clase Audaz, construída en Ferrol e botada en 1955 tiña 94 metros de eslora e 1552 toneladas de desprazamento. Despois de saír de Ferrol en dirección a Cartaxena o 24 de febreiro de 1966, atopáronse cun progresivo empeoramento do tempo, alcanzando ventos de forza 9 con refachos de 120 km / h, o que causou graves danos no barco ata o punto de deixalo practicamente sen ningún goberno. Despois dos sinais de alarma, tanto un petroleiro como, sobre todo, o destrutor Legazpi que logrou darlle un remolque que ao final rompeu, quedando o destino do Ariete selado. O barco encallou ás dez da noite en Lira, onde o heroico comportamento dos veciños de Carnota que acudiron a prestar auxilio, nalgúns casos lanzándose ao mar sen avaliar o risco para as súas vidas e coa coraxe característica da xente destas terras que lle valeu a 67 deles a Cruz do Mérito Civil, salvaron a 168 persoas. Catro décadas despois, medio centenar de tripulantes regresaban a Lira para revivir aquel afundimento. Os militares se reunían nas inmediacións do santuario da Virxe dos Remedios, onde se inauguraba un monolito en recordo da traxedia.
O 25 de febreiro de 1966, cara ás dez da noite, a fragata Ariete encallou na praia de Ardeleiro en Lira. Esta fragata da clase Audaz, construída en Ferrol e botada en 1955 tiña 94 metros de eslora e 1552 toneladas de desprazamento. Despois de saír de Ferrol en dirección a Cartaxena o 24 de febreiro de 1966, atopáronse cun progresivo empeoramento do tempo, alcanzando ventos de forza 9 con refachos de 120 km / h, o que causou graves danos no barco ata o punto de deixalo practicamente sen ningún goberno. Despois dos sinais de alarma, tanto un petroleiro como, sobre todo, o destrutor Legazpi que logrou darlle un remolque que ao final rompeu, quedando o destino do Ariete selado. O barco encallou ás dez da noite en Lira, onde o heroico comportamento dos veciños de Carnota que acudiron a prestar auxilio, nalgúns casos lanzándose ao mar sen avaliar o risco para as súas vidas e coa coraxe característica da xente destas terras que lle valeu a 67 deles a Cruz do Mérito Civil, salvaron a 168 persoas. Catro décadas despois, medio centenar de tripulantes regresaban a Lira para revivir aquel afundimento. Os militares se reunían nas inmediacións do santuario da Virxe dos Remedios, onde se inauguraba un monolito en recordo da traxedia.
Hórreo de Carnota
Os hórreos son unhas das construcións tradicionais máis xenuínas de Galicia e moi especialmente de Carnota en cuxo municipio se poden contar máis de 884 hórreos, aínda que se debe facer especial mención aos hórreos de Lira e Carnota tanto polas súas dimensións como por pertencer á Igrexa. O seu uso orixinario era gardar, secar e conservar o millo e outros produtos da terra, para iso almacenaban o gran de maneira que ao estar levantados sobre piares mantiñan os alimentos lonxe da humidade ou animais facendo as rañuras funcións de ventilación. Con todo, coa desaparición progresiva da agricultura tradicional foise perdendo a súa funcionalidade orixinaria para converterse en elementos de decoración. Na actualidade a lei ampara a súa conservación.
O Hórreo de Carnota, declarado Monumento Nacional, foi construído en 1768, pero foi en 1783 cando se ampliou con novos pares de pés. Ten 34,76 metros de longo e 1,90 metros de ancho e conta con 22 pares de pés. Existe desde sempre certa rivalidade sa entre os veciños das parroquias de Lira e Carnota sobre cal dos dous hórreos é merecedor do galardón “ao máis grande”. A Igrexa de Santa Comba de Carnota, construída en 1755, é de estilo barroco clasicista. O altar maior está presidido por un fermoso retablo, obra do escultor Xosé Ferreiro. A igrexa e o hórreo, xunto coa casa reitoral e o pombal, forman un conxunto arquitectónico de indiscutible beleza.
O Hórreo de Carnota, declarado Monumento Nacional, foi construído en 1768, pero foi en 1783 cando se ampliou con novos pares de pés. Ten 34,76 metros de longo e 1,90 metros de ancho e conta con 22 pares de pés. Existe desde sempre certa rivalidade sa entre os veciños das parroquias de Lira e Carnota sobre cal dos dous hórreos é merecedor do galardón “ao máis grande”. A Igrexa de Santa Comba de Carnota, construída en 1755, é de estilo barroco clasicista. O altar maior está presidido por un fermoso retablo, obra do escultor Xosé Ferreiro. A igrexa e o hórreo, xunto coa casa reitoral e o pombal, forman un conxunto arquitectónico de indiscutible beleza.
Hórreo de Lira
Este hórreo, xunto co seu veciño de Carnota, son parada obrigada xa que son os máis grandes de toda Galicia. É 22,5 cm máis curto que o de Carnota, pero 22,5 cm máis ancho. O conxunto está formado pola Igrexa de Santa María de Lira, o hórreo, a casa reitoral e o pombal, igual que o de Carnota.
O Hórreo de Lira foi construído entre 1779 e 1814 polo arquitecto Gregorio Quintela, sobre unha plataforma de pedra, coa finalidade de salvar o desnivel do terreo. Igual que o de Carnota, conta con 22 pares de pés pero mide 36,53 metros de lonxitude e 1,60 metros de ancho. Existe desde sempre certa rivalidade sa entre os veciños das parroquias de Lira e Carnota sobre cal dos dous hórreos é merecedor do galardón “ao máis grande”.
Desde 2013 celébrase, cada verán, unha gran festa de exaltación da cultura popular nas proximidades do hórreo, organizada pola Asociación Cultural Canle de Lira, que xera moita expectación.
O Hórreo de Lira foi construído entre 1779 e 1814 polo arquitecto Gregorio Quintela, sobre unha plataforma de pedra, coa finalidade de salvar o desnivel do terreo. Igual que o de Carnota, conta con 22 pares de pés pero mide 36,53 metros de lonxitude e 1,60 metros de ancho. Existe desde sempre certa rivalidade sa entre os veciños das parroquias de Lira e Carnota sobre cal dos dous hórreos é merecedor do galardón “ao máis grande”.
Desde 2013 celébrase, cada verán, unha gran festa de exaltación da cultura popular nas proximidades do hórreo, organizada pola Asociación Cultural Canle de Lira, que xera moita expectación.
Monte Pinto e a Cascada de Ézaro
O espectacular Monte Pindo, é un apéndice montañoso de rocas graníticas redondeadas e que acaba ao pé do mar. No a alto, desde o seu miradoiro da Moa, a 627 metros de altitude, podemos visualizar a inmensidade do océano atlántico, o amplo e escarpado panorama costeiro que se estende aos seus pés (Fisterra, Corcubión, Cee, a praia de Carnota, punta de Caldebarcos). Este monte é considerado como un lugar mítico, en torno ao que se foron desenvolvendo numerosas lendas sobre os seus antigos poboadores, os celtas, e sobre as propiedades máxicas da zona. Denominóuselle Olimpo Celta, por ser un monte sacro para os celtas, que realizaban os seus sacrificios sobre aras pétreas. a disposición vertical das súas pedras lembran ás figuras humanas dos heroes celtas, os cales se negaron a abandonar o lugar permanecendo en forma de pedra para a eternidade
Sen abandonar a zona non podemos deixar de visitar Ézaro, é a única parroquia do municipio que linda co mar, o océano Atlántico. Aínda que o que caracteriza e polo que é máis coñecida esta parroquia, é pola súa fervenza « Fervenza do Ézaro» onde o río Xallas impregna e determina todo o carácter do Concello de Dumbría. Atravésao de norte a sur, ata desembocar na súa máxima expresión en forma de fervenza, directamente sobre o océano Atlántico. A fervenza do río Ézaro está repleta de lendarias historias; desamores de princesas, poderes sobrenaturais, encantamentos, ritos, etc. Ademais é o único río de Europa que desemboca desta maneira sobre o mar.
Antes de converterse en fervenza, o río é retido por tres encoros; o de Fervenza, Castrelo e Santa Uxía. Estes lugares son recomendados pola súa beleza paisaxística, así como pola súa abundante flora e fauna autóctonas. Destacando especialmente as chamadas Pías ou Caldeiras, que son cavidades naturais construídas ao longo dos séculos polo río, bañadas por transparentes augas de cor turquesa. No último tramo o río ten un desnivel de 155 metros, e a altura da fervenza é de 40 metros.
É un espectáculo que se pode gozar tanto de noite como de día, e é que a fervenza se ve preciosa nunha noite clara e á luz da lúa, reflectindo esta en a auga que cae desde o alto.
A zona é un lugar inigualable para a práctica do sendeirismo e forma parte dunha zona de especial protección, incluída dentro da Rede Natura 2000, que posúe un gran interese xeolóxico, botánico, faunístico e paisaxístico, o que o converte nun recurso turístico de referencia do xeodestino.
Sen abandonar a zona non podemos deixar de visitar Ézaro, é a única parroquia do municipio que linda co mar, o océano Atlántico. Aínda que o que caracteriza e polo que é máis coñecida esta parroquia, é pola súa fervenza « Fervenza do Ézaro» onde o río Xallas impregna e determina todo o carácter do Concello de Dumbría. Atravésao de norte a sur, ata desembocar na súa máxima expresión en forma de fervenza, directamente sobre o océano Atlántico. A fervenza do río Ézaro está repleta de lendarias historias; desamores de princesas, poderes sobrenaturais, encantamentos, ritos, etc. Ademais é o único río de Europa que desemboca desta maneira sobre o mar.
Antes de converterse en fervenza, o río é retido por tres encoros; o de Fervenza, Castrelo e Santa Uxía. Estes lugares son recomendados pola súa beleza paisaxística, así como pola súa abundante flora e fauna autóctonas. Destacando especialmente as chamadas Pías ou Caldeiras, que son cavidades naturais construídas ao longo dos séculos polo río, bañadas por transparentes augas de cor turquesa. No último tramo o río ten un desnivel de 155 metros, e a altura da fervenza é de 40 metros.
É un espectáculo que se pode gozar tanto de noite como de día, e é que a fervenza se ve preciosa nunha noite clara e á luz da lúa, reflectindo esta en a auga que cae desde o alto.
A zona é un lugar inigualable para a práctica do sendeirismo e forma parte dunha zona de especial protección, incluída dentro da Rede Natura 2000, que posúe un gran interese xeolóxico, botánico, faunístico e paisaxístico, o que o converte nun recurso turístico de referencia do xeodestino.
Praia de Carnota
A Praia de Carnota é unha obra de arte en plena natureza, con máis de 7 km de areal e con forma de media lúa, é a praia máis grande de Galicia. Este espazo natural de gran beleza posúe un gran interese ambiental.
Trátase dun conxunto único de dunas e marismas cunha lagoa interior que acolle comunidades vexetais e animais de gran interese. Servindo, ademais de refuxio para unha gran cantidade de especies de aves migratorias e ser un dos poucos lugares de Galicia onde aniña a píllara papuda. A súa beleza non precisa de explicación, a cor da súa área, o son do mar, unha paisaxe paradisíaco practicamente virxe aos pés do Monte Pindo, que serve de refuxio para unha gran cantidade de especies de aves migratorias. Ademais de ser un dos poucos lugares de Galicia onde aniña a píllara papuda, un ave que se atopa en perigo de extinción debido á constante alteración do seu hábitat.
Trátase dun conxunto único de dunas e marismas cunha lagoa interior que acolle comunidades vexetais e animais de gran interese. Servindo, ademais de refuxio para unha gran cantidade de especies de aves migratorias e ser un dos poucos lugares de Galicia onde aniña a píllara papuda. A súa beleza non precisa de explicación, a cor da súa área, o son do mar, unha paisaxe paradisíaco practicamente virxe aos pés do Monte Pindo, que serve de refuxio para unha gran cantidade de especies de aves migratorias. Ademais de ser un dos poucos lugares de Galicia onde aniña a píllara papuda, un ave que se atopa en perigo de extinción debido á constante alteración do seu hábitat.
Senda Verde, unha ruta no espazo e no tempo
A que hoxe é unha dos roteiros máis populares do Carnota, foi no seu día o camiño de paso entre os Concellos de Carnota e Muros.
Antes da construción da actual calzada pola costa, os veciños e veciñas de Carnota, aínda que maioritariamente as mulleres, levantaban a miúdo os cestos na cabeza con produtos da terra, ovos ou leite e dirixíanse á feira a Muros. No seu lugar, traían outros produtos dos que non dispoñían nos seus fogares, o que se coñecía co nome de “troco”. Ese mesmo camiño que tanto percorreron estas mulleres por traballo, é hoxe un lugar para pasear e gozar da contorna.
Moitos deciden percorrer o 14 km que separan O Fondeadoiro de Louredo, a pé e outros en bicicleta pero todos eles din quedar atónitos coas espectaculares vistas que ofrece o roteiro da Praia de Lariño, a Praia de Carnota, de Portocubelo e do Monte Pindo. O camiño actual non se corresponde na súa totalidade co camiño antigo. Desde a Senda Verde hoxe pódense tomar varios desvíos, algúns deles conducen aos distintos núcleos de poboación e outros aos distintos xacementos arqueolóxicos que conforman o Museo Arqueolóxico Aberto de Carnota.
Antes da construción da actual calzada pola costa, os veciños e veciñas de Carnota, aínda que maioritariamente as mulleres, levantaban a miúdo os cestos na cabeza con produtos da terra, ovos ou leite e dirixíanse á feira a Muros. No seu lugar, traían outros produtos dos que non dispoñían nos seus fogares, o que se coñecía co nome de “troco”. Ese mesmo camiño que tanto percorreron estas mulleres por traballo, é hoxe un lugar para pasear e gozar da contorna.
Moitos deciden percorrer o 14 km que separan O Fondeadoiro de Louredo, a pé e outros en bicicleta pero todos eles din quedar atónitos coas espectaculares vistas que ofrece o roteiro da Praia de Lariño, a Praia de Carnota, de Portocubelo e do Monte Pindo. O camiño actual non se corresponde na súa totalidade co camiño antigo. Desde a Senda Verde hoxe pódense tomar varios desvíos, algúns deles conducen aos distintos núcleos de poboación e outros aos distintos xacementos arqueolóxicos que conforman o Museo Arqueolóxico Aberto de Carnota.
Miradoiros: Louredo e Lira
Hai tres formas de chegar a Carnota, dúas de elas son bordeando a costa e outra accedendo desde o interior. Se se decide facelo por esta última, a entrada no municipio é grandiosa. No momento que empeza o descenso cara a Carnota a estampa da quilométrica Praia de Carnota cobra todo o protagonismo e aí nese mesmo lugar onde se abre camiño ao Atlántico, divisarase por primeira vez a praia máis longa de Galicia con máis de 7 km de area branca e fina. Non é casualidade a existencia dun miradoiro neste lugar. Os visitantes sentiron desde sempre a necesidade de facer unha parada para contemplar as vistas privilexiadas que ofrece este lugar e mesmo inmortalizar o momento. O miradoiro está acondicionado cun pequeno merendeiro, paneis informativos, unha sucesión de bancos en forma de U con vistas á Praia de Carnota e ademais conta cunha representación do artista carnotán “Nando Lestón” que recuperou árbores calcinadas durante o último incendio no Monte Pindo e deulles unha segunda oportunidade.
Desde o Miradoiro de Lira en días despexados poderás gozar dunhas espectaculares vistas panorámicas da parte sur da Costa da Morte. Poderás ver de maneira simultánea os Faros de Lariño e Fisterra. O Miradoiro está situado na parte alta do Monte de Lira aproveitando a orografía do terreo. Conta cunha área de descanso nas súas proximidades e unha representación de laxas verticais que inclúen réplicas de petroglifos, obra do canteiro “Xosé Cernadas”. A pesar de ser un dos miradoiros do Concello que ofrece unhas das mellores vistas aéreas, non é o máis visitado debido os estreitos accesos que conducen a el.
Desde o Miradoiro de Lira en días despexados poderás gozar dunhas espectaculares vistas panorámicas da parte sur da Costa da Morte. Poderás ver de maneira simultánea os Faros de Lariño e Fisterra. O Miradoiro está situado na parte alta do Monte de Lira aproveitando a orografía do terreo. Conta cunha área de descanso nas súas proximidades e unha representación de laxas verticais que inclúen réplicas de petroglifos, obra do canteiro “Xosé Cernadas”. A pesar de ser un dos miradoiros do Concello que ofrece unhas das mellores vistas aéreas, non é o máis visitado debido os estreitos accesos que conducen a el.
Reserva dos Miñarzos
Os Miñarzos que é a primeira Reserva de Interese Pesqueiro da costa atlántica na península Ibérica, foi creada por iniciativa da confraría de pescadores de Lira e biólogos mariños. O obxectivo da reserva é regular as actividades pesqueiras para conservar as especies explotadas, co fin de garantir a sustentabilidade do ecosistema mariño. Ao limitar o acceso e regular as actividades extractivas conséguese que as especies poidan alcanzar maiores tallas, o cal é importante pois a maior talla maior número de ovos por posta. Aos posibles beneficios relacionados coas pesqueiras súmanse outra seria de vantaxes para o ecosistema, como a conservación dos hábitats e o aumento da biodiversidade. Para garantir a mellor xestión conta con vixilancia marítima terrestre,un posto de control de capturas no porto, e un censo de embarcacións que poden pescar dentro da reserva, pertencentes a varias confrarías das próximas á área protexida.
Os Miñarzos ocupa unha extensión de 2.074 hectáreas, nela existen dúas reservas integrais, que ocupan unhas 79 hectáreas. Dentro da zona de reserva defínense medidas máis restritivas que as establecidas pola normativa pesqueira xeral, referidas a períodos de actividade, tamaños mínimos dos exemplares e cotas de captura por barco. Nas reservas integrais está prohibida toda actividade extractiva e a realización de actividades subacuáticas, unicamente permítense con permiso expreso actividades con fins científicos. En todo o ámbito da reserva mariña está prohibida a pesca submarina, pero permítese o mergullo de recreo, de observación e por suposto fotográfico, exceptuando as referidas reservas integrais. A confraría de Lira( Mardelira) promove a valorización da cultura da pesca mediante o proxecto Mardelira, que permite coñecer como é unha xornada normal de traballo no mar e a vida dun pequeno porto pesqueiro. Ademais organiza talleres de pesca para escolares, roteiros guiados e saídas en barcos para pescadores deportivos de cana nas que se práctica a pesca sen morte.
Os Miñarzos ocupa unha extensión de 2.074 hectáreas, nela existen dúas reservas integrais, que ocupan unhas 79 hectáreas. Dentro da zona de reserva defínense medidas máis restritivas que as establecidas pola normativa pesqueira xeral, referidas a períodos de actividade, tamaños mínimos dos exemplares e cotas de captura por barco. Nas reservas integrais está prohibida toda actividade extractiva e a realización de actividades subacuáticas, unicamente permítense con permiso expreso actividades con fins científicos. En todo o ámbito da reserva mariña está prohibida a pesca submarina, pero permítese o mergullo de recreo, de observación e por suposto fotográfico, exceptuando as referidas reservas integrais. A confraría de Lira( Mardelira) promove a valorización da cultura da pesca mediante o proxecto Mardelira, que permite coñecer como é unha xornada normal de traballo no mar e a vida dun pequeno porto pesqueiro. Ademais organiza talleres de pesca para escolares, roteiros guiados e saídas en barcos para pescadores deportivos de cana nas que se práctica a pesca sen morte.
Montelouro e Lagoa de Xalfas
Montelouro é o coloso mais emblemático do Concello de Muros, coroado por dous cumes que fronte á inmensidade do mar protexen dos ventos a praia de San Francisco situada na parte interior da ría. Na parte externa atopasen a lagoa de Xalfas separada do mar por unhas belas formacións dunares, e que en días de temporal comunícase co mesmo cando a forte ondada ábrese paso cara ao interior. A lagoa de Xalfas catalogada como lugar de importancia comunitaria fórmase debido ao estancamento das augas do río longarella e cunha profundidade máxima de 2 metros algerga infinidade de aves.
Di a lenda que na lagoa hai unha aldea afundida e que nos días de temporal pódense escoitar as campás xunto coas voces dos habitantes.
Di a lenda que na lagoa hai unha aldea afundida e que nos días de temporal pódense escoitar as campás xunto coas voces dos habitantes.
Muros
A vila medieval con carácter señorial de Muros namora a todo o que a visita. O seu enclave privilexiado e a riqueza histórica da vila convértena nun dos municipios galegos con maiores potenciais de explotación turística. Foi declarada “conxunto histórico-artístico” no ano 1970 e conserva o encanto das súas estreitas rúas, antigas escalinatas de pedra e os seus soportais que fan que Muros teña a súa única estampa en Galicia.
Desde o Curro da Praza e cara á Rúa Real pódese realizar un paseo que nos traslada a outro tempo ao pasear polas súas rúas cargadas de historia. A Praza do Mercado (antiga Praza Maior) na que é obrigada unha parada para gozar da bela arquitectura, tras a que se pode descansar visitando as dúas prazas máis especiais da vila: A praza do Cristo co seu precioso cruceiro labrado en 1789 e a Praza da Peixaría Vella convertida en zona de restaurantes onde se atopa unha curiosa fonte de cantería que reproduce a silueta dun réptil con ás.
Desde o Curro da Praza e cara á Rúa Real pódese realizar un paseo que nos traslada a outro tempo ao pasear polas súas rúas cargadas de historia. A Praza do Mercado (antiga Praza Maior) na que é obrigada unha parada para gozar da bela arquitectura, tras a que se pode descansar visitando as dúas prazas máis especiais da vila: A praza do Cristo co seu precioso cruceiro labrado en 1789 e a Praza da Peixaría Vella convertida en zona de restaurantes onde se atopa unha curiosa fonte de cantería que reproduce a silueta dun réptil con ás.
Muiño de mareas, Pozo de Cachón
Nunha vila tan mariñeira incluso a agricultura aprovéitase do mar. Neste caso faino para moer o gran. E é que a expansión do millo fixo que os pequenos muíños de río non fosen suficientes, e a principios do século XIX construíuse o chamado Muíño de Bazarra, polo nome do seu construtor, D.Ignacio Pérez Bazarra hoxe máis coñecido como Muíño de Pozo do Cachón. Trátase, polo seu tamaño e estado de conservación, dun dos máis importantes da Península.
O seu funcionamento aproveita o movemento das mareas.
A clave está no dique de máis de 230 m. Durante a preamar acumula a auga e péchase o dique para evitar a súa saída. Cando o nivel das augas baixa ábrense as comportas, de modo que a auga retida sae accionando a ‘ moas’, triturando o gran.
No Pozo do Cachón, sobre estas ‘ moas’ álzase unha planta que serviu como almacén e, mesmo, como casa de baños para tratamentos con auga mariña e algas. Hoxe é un centro cultural aberto ao público.
O seu funcionamento aproveita o movemento das mareas.
A clave está no dique de máis de 230 m. Durante a preamar acumula a auga e péchase o dique para evitar a súa saída. Cando o nivel das augas baixa ábrense as comportas, de modo que a auga retida sae accionando a ‘ moas’, triturando o gran.
No Pozo do Cachón, sobre estas ‘ moas’ álzase unha planta que serviu como almacén e, mesmo, como casa de baños para tratamentos con auga mariña e algas. Hoxe é un centro cultural aberto ao público.
Arte rupestre: Os Petroglifos
O dos petroglifos galegos é unha arte que se enmarca dentro das manifestacións artísticas da idade de bronce e boa parte da idade de ferro. Con formas moi variadas, estas figuras gravadas na roca son, tal vez a máis orixinal expresión artística do mundo galego e sempre dentro do esquematismo ou a abstracción. Nos petróglifos galegos represéntanse figuras circulares variadas, labirintos, cazoletas, armas, escenas de caza, animais diversos, así como representacións humanas de difícil interpretación.
As grabaduras adoitan estar situadas sobre as rocas graníticas nas zonas próximas aos cursos de auga, en ladeiras de vertentes montañosas ou en outeiros, a técnica consiste nun piqueteado cun instrumento que actúa a modo de cicel ou ben cunha continuada acción de abrasión por frotamento cun instrumento cortante.
En Muros temos a Cova dá Bruxa que é un dos conxuntos máis interesantes da arte rupestre galego, tanto pola súa extensión ao ser un dos maiores da zona como pola súa variada gama de motivos de alta complexidade. Figuras como cervos, cánidos, equinos e unha figura humana rodeadas de representacións circulares parecen querer expresarnos algunha clave do que eran no seu momento os nosos devanceiros.
As grabaduras adoitan estar situadas sobre as rocas graníticas nas zonas próximas aos cursos de auga, en ladeiras de vertentes montañosas ou en outeiros, a técnica consiste nun piqueteado cun instrumento que actúa a modo de cicel ou ben cunha continuada acción de abrasión por frotamento cun instrumento cortante.
En Muros temos a Cova dá Bruxa que é un dos conxuntos máis interesantes da arte rupestre galego, tanto pola súa extensión ao ser un dos maiores da zona como pola súa variada gama de motivos de alta complexidade. Figuras como cervos, cánidos, equinos e unha figura humana rodeadas de representacións circulares parecen querer expresarnos algunha clave do que eran no seu momento os nosos devanceiros.
Finisterre
O pobo de Fisterra, nome procedente do latín finis terrae, cativou desde antigo a multitude de persoas que anhelaban asomarse ao cabo do mundo, onde a terra acaba e o mar comeza, ou polo menos así o creron as lexións romanas ao contemplar o afundimento do sol nas súas augas.
Antigos xeógrafos grecorromanos sitúan aquí o Promontorium Nerium e o Ara Solis, o altar de culto ao sol, construído polos fenicios e que o mesmo Apóstolo Santiago fixo destruír ao pouco tempo.
A singularidade de Fisterra xorde das moitas lendas que envolven a estas terras, nas que se entrelazan temas relixiosos, marítimos e elementos pétreos. Grazas á memoria da xente deste lugar, estas lendas seguen vivas, cativando, xunto ás marabillosas vistas que Fisterra posúe, a todo aquel que se asoma a visitar o Fin do Mundo.
Fisterra está formado por un núcleo antigo crecido en anfiteatro sobre o porto. As súas casas e estreitas rúas son dun gran tipismo e orixinalidade. No centro atópase a Praza de Ara solis, nos arredores, , atopamos o monumento máis interesante da vila: a Igrexa de Santa María das Areas e dentro do conxunto histórico da vila, destaca tamén o Castelo de San Carlos.
Pero de visita obrigada é o seu faro construído en 1853, de 138 m. sobre o mar o cal protexe unha das costas máis perigosas do mundo.É coñecido por todos os navegantes do mundo, pola súa importancia como medio de advertencia da proximidade dunha costa sumamente perigosa, a súa luz chega a alcanzar 65 Km de lonxitude, así como pola fama de traizoeira desta zona marítima.
É o faro máis occidental e emblemático de Europa, considerado tradicionalmente como o cabo do fin do mundo, «Finis Terrae».
Antigos xeógrafos grecorromanos sitúan aquí o Promontorium Nerium e o Ara Solis, o altar de culto ao sol, construído polos fenicios e que o mesmo Apóstolo Santiago fixo destruír ao pouco tempo.
A singularidade de Fisterra xorde das moitas lendas que envolven a estas terras, nas que se entrelazan temas relixiosos, marítimos e elementos pétreos. Grazas á memoria da xente deste lugar, estas lendas seguen vivas, cativando, xunto ás marabillosas vistas que Fisterra posúe, a todo aquel que se asoma a visitar o Fin do Mundo.
Fisterra está formado por un núcleo antigo crecido en anfiteatro sobre o porto. As súas casas e estreitas rúas son dun gran tipismo e orixinalidade. No centro atópase a Praza de Ara solis, nos arredores, , atopamos o monumento máis interesante da vila: a Igrexa de Santa María das Areas e dentro do conxunto histórico da vila, destaca tamén o Castelo de San Carlos.
Pero de visita obrigada é o seu faro construído en 1853, de 138 m. sobre o mar o cal protexe unha das costas máis perigosas do mundo.É coñecido por todos os navegantes do mundo, pola súa importancia como medio de advertencia da proximidade dunha costa sumamente perigosa, a súa luz chega a alcanzar 65 Km de lonxitude, así como pola fama de traizoeira desta zona marítima.
É o faro máis occidental e emblemático de Europa, considerado tradicionalmente como o cabo do fin do mundo, «Finis Terrae».
